วันพรุ่งนี้ ก็จะเป็นวันที่ 12 สิงหาคม ซึ่งถือว่าเป็น “วันแม่แห่งชาติ” ทางผมเลยอยากจะขอเล่าอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกของผมที่มีต่อแม่ อาจจะไม่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์หรือเทคโนโลยีเท่าใดนัก จึงขออยากจจะใช้พื้นที่นี้เป็นที่เล่าเรื่องนี้สักหน่อยครับ
ก่อนอื่นผมได้ทำวีดีโออันนี้ขึ้นมา เพื่อบอกว่า ผมซาบซึ้งในความรักของแม่มากๆ ครับ
แม่เป็นผู้หญิงที่รักลูก แต่มักจะไม่ค่อยแสดงออกมา ซึ่งตอนเด็กๆ ผมยังไม่เข้าใจถึงสิ่งที่แม่เป็นเท่าไหร่นัก เลยมักจะคิดว่า แม่ไม่รัก แม่ไม่ค่อยสนใจ การเติบโตของผมจึงโตขึ้นมาด้วยการดิ้นรน พยายามขวนขวายด้วยตัวเอง ผมเริ่มทำงานหาเงินเลื้ยงตัวเองเมื่อตอนเรียนมหาลัยปี 2 เพราะตอนนั้นเป็นช่วงวิกฤติเศรษฐกิจพอดี ทางบ้านก็ได้รับผลกระทบกระเทือน จนพ่อต้องให้เลือกว่า จะเรียนต่อหรือจะกลับบ้าน เพราะที่บ้านส่งไม่ได้แล้ว ถ้าอยากเรียนต่อ ต้องหาเงินส่งตัวเอง ผมก็เลือกข้อแรกครับ
สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกน้อยใจในแม่ก็คือ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา แม่ไม่เคยโทรศัพท์หาผมสักครั้งเดียว เคยถามแม่ แม่ก็ตอบว่า แม่โทรไม่เป็น ซึ่งตอนนั้น ผมคิดว่า มันเป็นแค่ข้ออ้าง แม่คงไม่ห่วงผม ไม่งั้นก็น่าจะโทรมาหากันบ้าง ผมเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย จนจบการศึกษา
จนวันเวลาผ่านไป ผมเติบโต ทำงาน มีครอบครัว ได้กลับไปที่บ้านก็พบว่า แม่ดูแก่ลงไปเยอะมาก ผลจากการทำงานหนักตลอดชีวิต ทำให้แม่ไม่มีโอกาสได้บำรุงดูแลตัวเอง แม่เลยดูเป็นผู้หญิงที่ดูแก่กว่าอายุจริง แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยก็คือ “แววตาที่แม่คอยห่วงไยผมอยู่เสมอ” ทำไมเมื่อก่อนผมไม่เคยสังเกตเลยนะว่า แม่รักผมมากขนาดไหน ผมปล่อยให้ความน้อยเนื้อต่ำใจ บดบังความรักที่แม่มีให้กับผม ผมเสียใจ และแอบมาร้องไห้ พร้อมทั้งกับสัญญากับตัวเองว่า จะไม่รู้สึกไม่ดีแบบนั้นอีกแล้ว
ทุกวันนี้ หากมีเวลาและโอกาส ผมจะกลับบ้านไปหาแม่ เท่าที่จะสามารถทำได้ ขอบคุณพระเจ้า ที่ผมได้แสดงความรักต่อแม่ ในตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
คำคมหนึ่งที่ผมชอบมากก็คือ “Behind all your stories is always your mother’s story. Because hers is where yours begin.” – Mitch Albom
เบื้องหลังความทรงจำทั้งชีวิตของคุณ มักจะมีเรื่องราวของแม่อยู่เสมอ เพราะแม่อยู่กับเราตั้งแต่เราลืมตาดูโลก
ทำให้ผมได้รู้ว่า ที่ผมเติบใหญ่มาได้ ก็เพราะความรักของแม่หล่อหลอมให้ผมเป็นเช่นนี้เอง
สุขสันต์วันแม่ล่วงหน้าครับทุกท่าน